ضرورت مطالعات میان رشته ای در مساله انسان شناسی

مطالعات میان رشته ای رویکردی پژوهشی است که به علت ذوابعاد بودن و پیچیدگی برخی موضوعات همچون انسان شناسی، امری اجتناب ناپذیر است. چنین رویکردی به مساله شناخت انسان از منظر قرآن ناگزیر به رشته تفسیر قرآن و روانشناسی می تواند در فهم دقیق تر و روشن تر مدلولات نصوص دینی منتهی شود . وضعیت انسان معاصر حتی در جوامع دینی و مسلمان در زمانه ما با معضلاتی دست به گریبان است که جز با مطالعات میان رشته ای در علوم دینی به ویژه تفسیر و روان شناسی، قابل حل و درمان نیست. رویکرد مطالعات میان رشته ای در قلمرو انسان شناسی، ناظر به مشکلات عینی و عملی افراد است در حالی که مطالعه تک روشی همچون انسان شناسی دینی و فلسفی در عین ضرورت و لزوم آنها، مملو از مفاهیم و نظریه های انتزاعی است. رویکرد عمل گرایانه (پراگماتیستیک) در پرتو مطالعات میان رشته ای ، در جهت حل معضلات افراد انسان، به کاربردی شدن علوم دینی کمک می رساند. پرسش محوری این مقاله آن است که چرا در قلمرو انسان شناسی باید به مطالعه میان رشته ای پرداخت و چنین رویکردی چه تاثیری در تولید و گسترش علوم دینی به معنای موسع آن خواهد داشت دیدگاه مثبت و موسع استاد جوادی آملی درباره اطلاق علم دینی به دانش هایی که به روش های متعارف عقلی و عقلایی حاصل شده است ، می تواند چشم انداز فراخی پیش روی پژوهشگران بگشاید و باعث بسط و گسترش مرزهای دانش گردد.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، مطالعه میان رشته ای ، تفسیر قرآن ، روان شناسی ، علم دینی