عنصر خطای جزایی در حقوق کیفری ایران و کامن لا

برای تحقق جرم و ایجاد رابطه بین مرتکب و عنصر مادی جرم، وجود عنصر معنوی ضروری است. هرگاه این عنصر روانی از نوع عمد باشد، مشکل چندانی وجود ندارد؛ زیرا مرتکب، عمل مجرمانه را و در موارد لازم، نتیجه را به صورت مستقیم یا تبعی قصد نموده است؛ اما در موارد غیر عمد اعم از شبه عمد و خطای محض، ایجاد این رابطه استناد بین فعل مجرمانه و مرتکب قدری مشکل است. در مواردی که این رابطه مبتنی بر خطای جزایی است، در حقوق داخلی معمولا از آن با بی احتیاطی، بی مبالاتی، عدم رعایت نظامات دولتی و عدم مهارت و در حقوق کامن لا با غفلت[1] و بی پروایی[2] یاد می شود که به علت همین پیچیدگی در ایجاد استناد مبتنی بر این عناصر، به ویژه در کامن لا، بحثهای فراوانی شده است. این مقاله به دنبال تبیین و تحلیل آن در حقوق داخلی و کامن لا می باشد.  

کلیدواژه ها:

خطای جزایی ، غفلت ، بی پروایی ، کامن لا