تفاوت خطرپذیری بین دانشجویان پزشکی عمومی ورزشکار و غیرورزشکار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد

سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 390

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

PSYCHOLOGY03_029

تاریخ نمایه سازی: 24 شهریور 1399

چکیده مقاله:

براساس تعریف سازمان جهانی بهداشت، نوجوانی از 11 تا 22 سالگی- متوسط سن بلوغ جسمی و جنسی دختران و پسران- در نظر گرفته می شود. دوره ی نوجوانی دوره ای پر از هیجان و تغییرات است. همونطور که تغییرات این دوره برای رشد ضروری است، نباید نقش هیجانات و خطر پذیری نوجوانان را در این دوره فراموش کرد. از آنجا که برای نوجوان یک الگوی روشن و همه جانبه از رفتار تعریف نشده است. او به آزمایش کردن رفتارها و در بعضی موارد زیرپا گذاشتن قوانین می پردازد (شفرز، 2004). اقدام به این نوع رفتارها، همراه با خطر و ریسک است، بنابراین دوره ی نوجوانی در بیشتر موارد با خطرپذیری هم معنی گرفته می شود (زاد محمدی، احمد آبادی، حیدری، 1390). خطر پذیری در ادبیات رشد به عنوان درگیر شدن در رفتارهایی است که با احتمال نتایج نامطلوب همراه است، تعریف می شود (به نقل از پردل، 1395). بر اساس پرسشنامه ای که زاد محمدی و همکاران (1390) تدوین نموده اند، خطر پذیری دارای هفت مقیاس است، که شامل: گرایش به مواد مخدر، گرایش به الکل، گرایش به سیگار، گرایش به خشونت، گرایش به رابطه و رفتار جنسی، گرایش به رابطه با جنس مخالف، و گرایش به رانندگی خطرناک می شود. این پژوهش به دنبال تفاوت این مقیاس در بین دانشجویانی پزشکی عمومی است که در طی روز به ورزش های گروهی مثل بسکتبال، والیبال و ... و ورزش های انفرادی مثل تنیس، شطرنج و ... می پردازند، و دانشجویان پزشکی عمومی که هیچ فعالیت ورزشی را دنبال نمی کنند، است. این پژوهش از نظر روش تحقیق علی- مقایسه ای است که بنابراین روش تحقیق برای هرکدام ازجامعه ها 30 نفر درنظر گرفته شد و برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خطرپذیری نوجوانان ایرانی که توسط زادمحمدی و همکاران (1390) طراحی و هنجاریابی شده، استفاده شده است. با توجه به میانگین های بدست آمده میانگین خطرپذیری دانشجویان پزشکی ورزشکار 23/795 و میانگین خطرپذیری دانشجویان پزشکی غیرورزشکار 18/705 به دست آمد، به صورت کلی میانگین خطرپذیرری و میانگین های به دست آمده در هر زیرمقیاس می توان گفت گرایش به مواد مخدر، الکل، سیگار، خشونت، رابطه و رفتار جنسی، رابطه با جنس مخالف و رانندگی خطرناک در گروه دانشجویان پزشکی عمومی ورزشکار نسبت به دانشجویان پزشکی عمومی غیر ورزشکار دانشگاه آزاد نجف آباد بیشتر است.

نویسندگان

عاطفه عباسی

کارشناسی ارشد مشاوره شغلی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

فرزانه محمدپوراصفهانی

دانشجویی پزشکی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد، اصفهان، ایران