استراتژی های تدبیری تنظیم حاشیه تهران (منطقه هجده شهرداری)

سکونتگاه های غیررسمی به عنوان یکی از معضلات کشورهای در حال توسعه محسوب میشوند که دارای مشکلات بیشماری در زمینه شهرسازی هستند. این مناطق شهری در جوامع مختلف به شکلهای متفاوتی از جمله حاشیه نشینی، گتو، آلونک نشینی و ... وجود دارند. اگر حاشیه نشینی را به عنوان یک مکان درنظر آوریم به دلیل پایین بودن نرخ زمین ویا عدم نیاز به اجازه ساخت وساز و نبود نظارت و کنترل دولتی رانده شدگان از متن ها با هجوم به این محدوده ها سبب تداعی شدن این واژه در اذهان عمومی شده اند. حاشیه نشینی زائیده وجود ویژگی نابرابری در روابط اجتماعی مسلط بر جامعه است. در ایران نیز سکونتگاه های غیررسمی یکی از مشکلات و چالشهای عمده جامعه شهری به شمار میآیند که پیامدها و اثرات نامطلوبی چون ساخت و سازهای غیراصولی، تراکم بالا، محیط شهری نامطلوب، کمبود خدمات شهری و ... را برای شهرها بالاخص کلانشهرها بوجود آورده اند. اسکان غیررسمی در شهر تهران نیز مسائل و مشکلات متعددی ایجاد نموده است که نیازمند پژوهشهای علمی و ارایه راهکارهای اجرایی است. نتایج تحقیق حاکی از آن است علت شکل گیری این پدیده در منطقه هجده شهرداری تهران نتیجه صنعتی شدن شتابان شهر تهران و مهاجرت بی رویه از یک سو و مسائل و مشکلات اقتصادی و عدم وجود مدیریت واحد و هماهنگ در زمینه مسائل مهاجرتی و اسکان مناسب اولیه از سوی دیگر بوده است.جهت شناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید از تکنیک SWOT استفاده شده است، که در پایان متناسب با یافته های پژوهش راهبرد های تهاجمی مناسب جهت تبیین راهبردهای مدیریتی و ساماندهی ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

حاشیه شهر ، راهبرد ، سکونتگاه های غیر رسمی ، منطقه هجده