جایگاه معماری سبز ( بام سبز) در جهان

بام سبز یکی از رویکردهای نو معماری و شهرسازی و برخواسته از مفاهیم توسعه پایدار است که از آن می توان به منظور افزایش سرانه فضای سبز در ارتقای کیفیت محیط زیست و توسعه پایدار شهری بهره برد. استفاده کاربردی از بام ها می تواند به عنوان امکان بهره برداری بهینه از زمینه های شهری قلمداد شود. بام های سبز با عناوینی چون باغبانی در پشت بام و یا فناوری کاشت گیاه در پشت بام، بام های زنده و یا زیست بام یا بام باغ شناخته میشوند. بام سبز در واقع اکوسیستمی زنده بوده که توانایی زیست مطلوبی را برای محیط شهری فراهم کرده و آن را بهره ور تر و پایدارتر می سازد. به عبارت دیگر بام های سبز شهری با بهبود کیفیت هوا کاهش حجم فاضلاب سطحی کاهش آثار جزایر حرارتی شهری و برقراری تعادل حرارتی در محیط داخلی و خارجی بنا خلق زیستگاه طبیعی تنوع زیستی و افزایش طول عمر بهره برداری از عایق بام گام مثبتی در جهت بهبود کیفیت محیط شهری است.در سکونت گاه های شهری به وفور سطوح پوشانده شده با بتن یا آسفالت دیده میشود که امکان نفوذ آب را به خاک نمی دهند. سطوح سیاه بام ها و سنگفرش ها انرژی حاصل از نور خورشید را جذب، انباشت و در شب منعکس می کنند. در این راستا بام های سبز می توانند آثار منفی ساختمان ها را در اکوسیستم محلی و در پی آن مصرف انرژی در بناها را کاهش دهند و در تغییرات جریان انرژی ساختمان ها نقش معینی داشته باشد. به عبارت دیگر بام های سبز با کاهش آثار توسعه متراکم تجاری و مسکونی به احیای پوشش گیاهی جایگزین یاری می رساند.هدف از نگارش این مقاله بررسی معماری سبز ( بام های سبز) در راستای توسعه پایدار شهری میباشد. روش تحقیق در این پژوهش به صورت مطالعات کتابخانه ای با مرور مستندات در ارتباط با مفاهیم مطرح شده است و تجزیه و تحلیل داده ها به صورت اسنادی و پیمایشی می باشد.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، ساختمان ، بام سبز ، محیط شهری ، معماری