مطالعه تطبیقی عنصر درخت در نقاشی های بهجت صدر و سهراب سپهری با تمرکز براصل بازنمایی

مدار تاریخ هنر قرن هفدهم بر مفهوم بازنمایی و ذهنیت استوار بود.یکی از جلوه هایی که هنر مدرن را از دیگر هنرهامتفاوت می کند. عبارت است از بازنمایی. هنر همواره از بدو تاریخصورت بازنمایانه تجسمی و نمایشی داشته است. بازنمایی یعنی فرو کاستن جهان به یک سلسله معیارها و هنجارهای خاص. بازنمایی صرفا به مثابه بازتاب و تصویر جهان نیست ، بلکه بر امکان فهم و درک جهان در قالب تصویر دلالت می کند .در اندیشه دکارت بازنمایی خاصیت دیداری خود را از دست داده و جلوه های تمثیلی و نمادین (symbolic) به خود می گیرد .در واقع سوال اساسی این است، سرچشمه بازنمایی نمادها ( درخت) در نقاشی های هنرمندان ایرانی از کجا ناشی می شود هدف از ارائه این مقاله روشن نمودن مساله چگونگی و چرایی به کارگیری نمادها توسط هنرمندان اسلامی- ایرانی است.روش تحقیق مقاله ی حاضر به صورت تطبیقی انجام می گیرد. بنابراین در مقاله حاضر سعی بر این است ، نحوه ی بکارگیری نماد درخت را در آثار دو تن از نقاشان ایرانی؛ بهجت صدر و سهراب سپهری را در دهه ی پنجاه شمسی مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

نماد ، بازنمایی ، بهجت صدر ، سهراب سپهری