تحلیلی بر جایگاه هنرمند در مثنوی مولوی و منطق الطیر عطار

هدف از این مقاله تعیین نمودن جایگاه هنر در آثارعرفا و حکمایی است که کمابیش در آثار خود به بررسی این موضوع پرداختهاند از جمله دو عارف و حکیم بزرگ ایرانی، با نامهای مولانا جلال الدین محمد بلخی و فریدالدین عطارنیشابوری است. از این روی با توجه به اعتبار جهانی آنان تلاش کرده ایم تفاوتها و شباهتهای موجود در آثار این دو عارف بزرگ که به گفته ی برخی شارحان و پژوهشگران، مولانا از عطار تاثیر پذیرفته است را مورد مطالعه قرار دهیم.نوع تحقیق از نظر هدف، بنیادی نظری و روش انجام تحقیق، توصیفی- تطبیقی است. روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه ای می باشد و جامعه ی پژوهش، دو کتاب ارزشمند مثنوی معنوی مولاناو منطق الطیر عطار است که به صورت گزینش ابیات مربوط به هنر و اصطلاحات هنری و از باب تحلیل محتوای کیفی تجزیه و تحلیل شده است.نتایج حاصل شده از پژوهش پیش روی با توجه به ابیات مستخرج شده را می توان اینگونه ارزیابی کرد که انسان جلوهای از روح خداوندی است و نقش اصلی در آفرینش دارد. انسان با توجه به فطرت و روح پاک خویش می تواند با صیقل دادن دل پذیرای حق و حقیقت باشد و در انتها منجر به هنرمند شود و به هنرپردازی دست زند. همچنین از دیدگاه دو شاعر عارف ایرانی، هنر همان کمال، فضیلت، ارزش و به نوعی راه معرفتی است که از روح هنرمند سرچشمه میگیرد و بدون وی، اثرهنری ارزش و وجودی نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

هنر ، هنرمند ، هنر در آرای عرفا ، منطق الطیرعطار ، مثنوی مولانا