اثربخشی رویکرد هیجان مدار بر خودکنترلی دختران مقطع متوسطه شهر اصفهان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی رویکرد هیجان مدار بر خودکنترلی در دختران مقطع متوسطه دوره اول شهر اصفهانبود. روش نمونه گیری این پژوهش به صورت در دسترس بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحلهای از بین 6 ناحیه شهر اصفهان، به صورت تصادفی یک ناحیه (یک خوشه)، انتخاب گردید. سپس از یک ناحیه، 1 مدرسه ودر آن مدرسه از هر پایه تحصیلی یک کلاس در نظر گرفته شد. پرسشنامه خودکنترلی رزنبام (1980) در بین دانش آموزانتوزیع گردید. سپس 30 نفر از این افراد که نمرات پایین از متوسط در خودکنترلی را دریافت می کنند انتخاب و به طور تصادفیدر گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. سپس گروه آزمایشی مورد مداخله درمانی قرار گرفت و گروه کنترل بدون هیچ گونهمداخله باقی ماند و بعد از اتمام مداخله درمانی، مجدا هر دو گروه پرسشنامه مذکور را تکمیل نمود. رویکرد هیجان مدار بر رویگروه آزمایش طی 10 جلسه اجرا گردید ولی گروه کنترل بدون هیچ گونه مداخله باقی ماند. بعد از اتمام مداخله درمانی، مجداهر دو گروه، پرسشنامه مذکور را تکمیل نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) واستنباطی (تحلیل کواریانس) توسط نرم افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. نتایج نشان داد که فرضیه های تحقیق مورد تاییدقرار گرفته اند (P<0.05). رویکرد هیجان مدار بر خودکنترلی دختران مقطع متوسطه اول شهر اصفهان اثربخش است. از اینیافته ها می توان نتیجه گیری کرد که رویکرد هیجان مدار باعث افزایش خودکنترلی می شود.

کلیدواژه ها:

رویکرد هیجان مدار ، خودکنترلی ، دختران