یادگیری سازمانی و نقش آن در سازمان های یادگیرنده

پیچیدگی در محیط کسب و کارهای امروزی و تغییرات سریع در عصر دانش موجب شده است سازمان ها برای حفظ قدرت رقابتی خود پس از تجربه دیوانسالاری متمرکز، به استقبال سبک جدیدی از مدیریت بروند. سبکی انعطاف پذیر با کمترین سلسله مراتب و بیشترین آزادی عمل و اختیارات که در آن دیگر مدیران پشت میزشان منتظر کسب اطلاعات انبوه برای تصمیم گیری نیستند و کارشان فقط دستور دادن نیست. بلکه بدون درنظر گرفتن سلسله مراتب دائما با کارکنان در ارتباط هستند. در چنین سازمان هایی نقش های اصلی را برعهده اعضای سازمان می گذارند به طوری که تنها دانستن این موضوع که وظایف شغلی هر کارمند چیست کافی نیست، بلکه کارکنان باید بدانند که کل سازمان چگونه کار می کند و چه هدفی را دنبال می کند؛ و در این صورت است که بار سنگین دانایی و تصمیم گیری در سازمان های مرسوم به سازمان یادگیرنده در میان کلیه اعضای آن توزیع می شود. سازمان یادگیرنده نوعی نگرش جدید درباره سازمان ها است که در آن افراد دارای آرمان مشترکی هستند و با تمام وجود به آن اعتقاد دارند که همین امر سبب همسویی عملکردها شده و در نهایت منجر به تحقق اهداف سازمان می شود. به عبارتی امروزه مدیران و رهبران سازمان ها در یافته اند که به یادگیری، به عنوان پدیده ای ارزشمند بنگرند و برای موفقیت در ایجاد آینده ای بهتر، سازمانی را پرورش دهند که به خوبی و به طور اثربخش و پایدار در پی فراگیری باشد و برای حفظ بقای خود با دگرگونی ها هماهنگ گردد. به طور کلی می توان گفت یک سازمان یادگیرنده حاصل یادگیری سازمانی است. از این رو در این مقاله به بررسی توصیفی مفهوم یادگیری سازمانی، فرایند و عوامل موثر برآن و همچنین سازمان های یادگیرنده و اصول یادگیری در این سازمان ها و استراتژی های طرح ریزی آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، یادگیری سازمانی ، سازمانهای یادگیرنده