نگرشی توصیفی- تحلیلی بر ساختار و محتوای نیایش در شعرشاعران معاصر کرد

رابطه و پیوند انسان و خداوند موضوعی مهم و قابل توجه در تمامی ادیان و مکاتب دینی است. یکی از این ابعاد، رابطه شفاهی و زبانی بین عابد و معبود یا همان نیایش است که ضمن فراهم آوردن امکان تشرف و همصحبتی خداوند متعال برای بنده، وسیله بیان شکایت از هجران و دوری و یا هر نوع دغدغه دیگری است که ذهن او را به خود مشغول کرده است. شعرای کرد از این مهم غافل نبوده و نمونه های متعدد و ارزشمندی از نیایش را به زبانهای کردی، فارسی و گاه ترکی سرودهاند. نوشتار حاضر به شیوه توصیفی-تحلیلی نیایش را از منظر زبان و محتوا در دواوین هفت تن از شعرای کرد بررسی نموده و به نتایجی چند دست یافته است از جمله این که: تعدادی از شعرای کرد برای راز و نیاز با خداوند متعال صرفا به زبان مادری اکتفا نکرده و از تواناییهای زبانی خود؛ یعنی سرایش شعر به زبان فارسی و ترکی نیز بهره برده اند، نکته قابل توجه این که علیرغم آشنایی آنها با زبان عربی، نمونه ای به زبان عربی در این خصوص مشاهده نشد. در بعد محتوایی نیز مسائلی همچون درخواست بخشش، گله گذاری و شکایت و... از مهمترین موارد مطرح شده در این آثار به شمارند.

کلیدواژه ها:

نیایش ، شعرای کرد ، تحمید ، شکرگزاری ، شکایت.