بوطیقای عشق اسطوره ای در شعر سهراب سپهری

اندیشه سپهری اسطوره گراست؛ یعنی به آغاز هستی می اندیشد و آغاز هستی جایی است که اسطوره ها وجود دارند. براین پایه طبعا0 نگاه سپهری به زن نیز نمیتواند بدون اثرپذیری از اندیشه اسطوره گرا باشد. وی برخلاف شاعران هم عصرش که با زن جسمانی سر و کار دارند، اولا0 زن را در صورت مثالی آن می بیند و لذا ممکن است با زنانی مانند مادر یا خواهرش مطابقت داشته باشد یا نباشد و ثانیا گاه که پای معشوق میان می آید، او را با کاربرد صفات شاعرانه انتزاعی در همان جایگاه اسطوره ای قرار میدهد و همزمان بیانگر حسهای متضاد نشاط و حزن است. مقاله حاضر به بررسی ویژگیهای زن- معشوق اسطوره ای در شعر سپهری ضمن چهار دفتر پایانی هشت کتاب پرداخته است. روش این مقاله، تحلیل محتوای مفهومی با شیوه کمی از نوع آشکار و پنهان و استقرایی بوده است و اطلاعات به صورت انباشتن مقوله بندی شده اند. سرانجام نتیجه گیری کرده ایم که زن- معشوق در شعر سپهری، یک شخص خاص نیست، بلکه لازمان و لامکان است؛ زنی محض که اساسا0 موضوع عشق مادی قرار نمیگیرد و حتی گاه در چهره اطرافیان رخ مینماید و هرکه هست، حوری تکلم بدوی است؛ یعنی جنبه اسطوره ای دارد. بر اساس آمار فراوانی مقوله های آشکار و پنهان، سپهری در دفتر هفتم، بیشتر از دفاتر دیگر اشعارش به این اسطوره توجه نشان داده است.

کلیدواژه ها:

تحلیل محتوا ، سهراب سپهری ، زن ، معشوق ، اسطوره.