بررسی تطبیقی اومانیسم در اشعار بلند الحیدری و احمد شاملو

سرودن از انسان و انسان گرایی در شعر، یکی از برجسته ترین مضامین شعر معاصر جهان به شمارمی رود همزمان با تولد مکتب اومانیسم یا انسانگرایی، شاعران و نویسندگان توجه دو چندانی به انسان و مقوله های انسانی در آثار خود نشان دادند.این توجه و گرایش به انسان در اشعار شاملو و بلند الحیدری با جدیت بیشتری به چشم می خورد، احمد شاملو و بلند الحیدری به عنوان شاعران نامدار و برجسته این گونه از ادبیات معاصر ضمن تاثیر پذیری از مکتب اومانیسم به خلق تصاویر شعری بی بدیل همت گمارده و شعرشان را در خدمت مکتبی قرار داده اند که به آن اعتقاد راسخ داشته اند هر چند ایشان در باب تمام اغراض شعری هنرورزی کرده اند اما در خصوص دغدغه های بشری و ارزش قائل شدن به شان و مقام انسان و محوریت او از بسیاری از شاعران هم عصر خود متمایز یافته اند از آنجاکه توجه به انسان،مشکلات و گرفتاریهایش از دغدغه های اصلی این دو شاعر بزرگ بوده در این پژوهش بر آن شدیم تا با روش توصیفی-تحلیلی نقاط مشترک مضامین شعر ایشان و به بررسی مولفه های اومانیسم در برخی از اشعار ایشان را مورد بررسی قرار دهیم. یافته های این پژوهش حکایت از آن دارد که اشعار ایشان متاثر از مکتب اومانیسم است و انسان در شعر ایشان به صورت آگاهانه از جایگاه مهمی برخوردار است این دو شاعر دارای اشتراکات معنایی هستند که از جمله عمده ترین مضامین شعری ایشان،عشق،زندگی،مرگ،شکوه و اعتراض،و غربت گزینی خلاصه شده است.

کلیدواژه ها:

اومانیسم ، شعر معاصر ، بلندالحیدری ، احمد شاملو