بررسی نقش شعرخوانی و قصه گویی در تقویت عزت نفس و کاهش اضطراب و پرخاشگری کودکان پیش دبستانی

سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,563

فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MTCONF06_046

تاریخ نمایه سازی: 6 شهریور 1399

چکیده مقاله:

در میان مراحل زندگی آدمی، دوران کودکی اهمیتی ویژه دارد؛ زیرا در مواضع و موارد می تواند کل جریان رشد آدمی را متاثر سازد. همچنین مساله تعلیم و تربیت کودکان در سالهای اولیه ی پیش از دبستان نیز، که باید آن را سالهای سازندگی و تشکیل دهنده ی بسیاری از صفات و ویژگی های کودک نامید، از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. در این دوران، برخی مشکلات روانی مانند کاهش عزت نفس، افزایش اضطراب و پرخاشگری، عواملی هستند که می توانند منجر به مشکلاتی چون افسردگی، طرد از سوی همسالان، بیزاری از مدرسه، ضعف در عملکرد تحصیلی، اخراج از مدرسه و بزهکاری، سازگاری اجتماعی- عاطفی اندک، احساس تنهایی، و در نتیجه تسلیم شدن در برابر رفتار پرخاشگرانه همسالان و تکرار تراژدی قربانی شدن، گردد. در این میان، نتیجه تحقیق حاضر نشان داده است که شعرخوانی و قصه گویی در تقویت عزت نفس و کاهش اضطراب و پرخاشگری کودکان پیش دبستانی، نقش موثری دارند. چرا که فعالیتهای هنری باعث تحول هویت، شخصیت و نیز برانگیختن احساس موفقیت در کودکان می گردند. از جمله این فعالیتهای هنری، شعر کودک است. شعر کودک از ابزارهای مهم و موثر در تکوین شخصیت کودکان محسوب می شود و در شخصیت و جهان بینی کودک تاثیر زیادی دارد و در واقع سازنده آمال و آرمانهای وی و ابزاری قوی در انتقال مفاهیم و اطلاعات به اوست. شعردرمانی یک هنر خلاق است که شعر و دیگر شکل های برانگیزاننده ادبیات را برای رسیدن به اهداف درمانی و رشد شخصی بکار می گیرد و شکل های مختلف آن با هر رویکردی پیشنهاد می شود. از طرف دیگر شعردرمانی به عنوان روی آورد تازه و جذاب می تواند به پیوند عمیق ادبیات مردم در کشورها، در مورد طیف وسیعی از آشفتگی های روانی مورد استفاده قرار گیرد. همچنین یکی دیگر از فعالیت های هنری قابل توجه در این زمینه بهره گیری از هنر قصه گویی می باشد. تاثیر قصه گویی در درمان اختلالهای روانشناختی کودکان، روش موثری در آموزش و کاهش نشانه های اختلال اضطراب بوده است. قصه ها به کودکان می گویند در این جهان چگونه باشند و به آنها این فرصت را می دهد تا دیدگاه خود را نسبت به واقعیت تغییر دهند و بستری برای کاهش ناامیدی می باشد و در نتیجه کودکان می توانند به صورت فرافکنانه بر پریشانیهای هیجانی خود کار کنند. در واقع، قصه گویی با بیدارکردن نیروهای درونی کودک، بطور غیرمستقیم او را از موانع، تضادها و نیز امکانات و استعدادهایش آگاه می کند و وی را به تفکر، تعمق و جستجو وا می دارد و از این رو در درمان و بهبود بسیاری از اختلالات رفتاری و خلقی موثر می باشد.

نویسندگان

آرزو لاریجانی

استادیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تنکابن