ارزیابی مقایسه ای شاخص های محله و واحد همسایگی در شهر تهران و سنجش میزان تحقق پذیری آن با استفاده از نرم افزار ANP ، نمونه موردی: منطقه 12 تهران (محله بهارستان و پامنار)

انسان، به عنوان موجود اجتماعی، همواره در پی دستیابی به فضایی بوده که در قالب آن، به برقراری روابط اجتماعی بپردازد.محله ها و پس از آن، واحدهای همسایگی، از انواع پاسخ های انسان به این نیاز هستند. نظریه واحد همسایگی، با هدف تامین نیازبه روابط اجتماعی، تسهیل روابط فضایی – کالبدی و ارزش های اجتماعگرایانه مطرحشد. این نظریه، به عنوان جایگزین محله هایسنتی در زمانی که ساختار محله ها گسسته شده بود، پیشنهاد شد. لذا این پژوهش، به جمع بندی و مقایسه مفاهیم محله و واحدهمسایگی از طریق و مطالعات اسنادی، پرداخته است. سپس، برمبنای این دو مفهوم، به تعریف شاخص ها و ویژگی هایی برایمحله های جدید ایران پرداخته است. محله بهارستان با جمعیت 19854 نفر و پامنار با جمعیت 6012 نفر، به عنوان دو محلهتاریخی و با هویت از منطقه 12 ، به عنوان نمونه موردی انتخاب شدند. در گام اول، با کمک کارشناسان، شاخص ها و گزینه هایمحله با محوریت واحد همسایگی، تبیین شد. در گام دوم، با استفاده از فرمول کوکران با خطای 05 / 0 و حجم جامعه آماری، حجمنمونه در محله بهارستان، 89 / 386 و در محله پامنار 14 / 361 تعیین و با استفاده از روش مصاحبه با ساکنین، میزان کارآییشاخص ها، تعیین شد. سپس، نتایج این مصاحبه ها، با استفاده از روش ANP تحلیل شد. در نتیجه، محله بهارستان با میزاناولویت 3533 / 0 ، به عنوان محله پاسخگوتر به نیازهای شهروندان از منظر شاخص های این پژوهش، شناسایی شد.

کلیدواژه ها:

واحد همسایگی ، محله ، بهارستان ، پامنار ، روش ANP ، فرمول کوکران