بررسی تاثیر بافت سطح روسازی بتنی بر روی اصطکاک و ایمنی جاده

با توجه به افزایش قیمت قیر و کاهش عمر روسازیهای آسفالتی، استفاده از روسازی بتنی در حال افزایش است. یکیاز معضلات عمده روسازی های بتنی، کاهش مقاومت در برابر لغزندگی است. سطح صاف و صیقلی روسازی های بتنی، ازمهمترین نقاط ضعف آن به شمار میرود که به ویژه در زمان بارندگی، اصطکاک سطحی بسیار کمی دارد. بتن پس ازپرداخت، دارای سطحی صاف خواهد بود که اگر این سطح به عنوان سطح نهایی روسازی انتخاب شود، به علت فقداناصطکاک کافی، مشکلات ایمنی بسیاری به همراه خواهد داشت. این امر موجب ایجاد لغزندگی بسیار بالایی می شود که درنتیجه طول خط ترمز به شدت افزایش می یابد. لذا پرداختن به عوامل موثر بر این پارامتر از جهات مختلف و اصطکاکسطح روسازی و لزوم توجه به ایمنی این نوع از روسازی ها حائز اهمیت است. اولین مورد آن تاثیر بافت سطحی راه بر طولخط ترمز وسایل نقلیه است که هرچه بافت زبرتری در روسازی مورد استفاده قرار گیرد، خط ترمز کمتری بروز خواهد داد.دومین مورد زهکشی آبهای سطحی است، که نوع بافت سطح تاثیر بسزایی در مدت زمان و چگونگی زهکشی انجام شدهدارد. با این حال در بیشتر پروژه های روسازی سعی بر این است، تا با ایجاد یک سطح صاف و هموار، آسایش بیشتر وصدای کمتری برای عبور وسایل نقلیه فراهم شود، که این امر خود می تواند دلیل اصلی غیر ایمن بودن سطح روسازیبتنی و ایجاد یک سطح لغزنده باشد. با توجه به موارد ذکر شده و ضرورت حرکت به سمت طراحی و اجرای روسازی بتنی،در این پژوهش سعی بر آن است تا مبحث ایمنی در این نوع از روسازی ها نیز مد نظر قرار گیرد. نتایج مطالعات نشان دادکه با تغییر در طرح اختلاط میتوان روسازی بتنی را در برابر سایش و لغزندگی مقاوم تر نمود. همچنین می توان از انواعتکنیک های مضرس ساختن سطح رویه ی بتنی استفاده کرد. انتخاب هر یک از این تکنیک ها بستگی به نوع راه، وسایلنقلیه استفاده کننده از راه، سرعت و شعاع قوس ها دارد.

کلیدواژه ها:

روسازی بتنی ، اصطکاک سطحی ، زبری ، لغزندگی ، ایمنی جاده