نقش طب ایرانی در توسعه پایدار ایرانی اسلامی

طب ایرانی با قدمتی چند هزار ساله میراث گرانبهایی است که پس از سال ها بی مهری، مورد توجه قرار گرفته و بر اساس اسناد بالادستی، توسعه و به کارگیری علمی و منطقی این مکتب طبی در برآورده ساختن نیازهای بهداشتی و درمانی جامعه در دستور کار قرار گرفته است با گذشت بیش از یک دهه از ورود طب ایرانی به دانشگاه های علوم پزشکی کشور، حرکت علمی ارزشمندی دراین خصوص در کشور آغاز شده و که با وجود همه اشکالات و نقصان ها، نویدبخش آینده ای درخشان برایاین مکتب علمی است هرچند تاکنون بیشتر توجه مسئولان و تصمیم سازان عرصه برنامه ریزی کلان کشور معطوف جنبه های علمی و بهداشتی درمانی طب ایرانی بوده است از ظرفیت قابل توجه این مکتب طبی در جهت توسعه پایدار Sustainable Development نمی توان و نباید غافل شد. بادر نظر گرفتن تعریف پزشک در این مکتب مبنی بر اینکه طبیب خادم طبیعت است مشخص می شود که بازشناسی ونهادینه کردن چنین تفکری چگونه می تواند در توسعه ای همراه با احترام به محیط زیست و حفظ منابع طبیعی موثر واقع شود. از نظر اجتماعی یز احیای مکتب طبایرانی می تواند نقش بی بدیلی در بازسازی و تقویت غرور وهویت ملی و فرهنگ ایرانی اسلامی این مرزوبوم ایفا کند جنبه اقتصادی احیای مکتب طب ایرانی نیز که دربرگیرنده موارد متعددی از جمله تولید گیاهان دارویی و داروی گیاهی، تورسیم درمانی و.... می باشد، ظرفیت عظیمی از اشتغال زایی، تولید و شکوفایی اقتصادی را نمایان می سازد.

کلیدواژه ها:

طب ایرانی ، توسعه پایدار ، تولید ، فرهنگ ایرانی اسلامی