بررسی پارامترهای موثر بر عدم استفاده عابران پیاده از پل های هوایی برون شهری (مطالعه موردی : شهرستان محمودآباد)

پل های هوایی عابر به منظور بالا بردن امنیت جسمانی کاربران برای عبور از عرض خیابان و جلوگیری از تداخل حرکت سواره و پیاده تعبیه شده اند. عبور عابرین پیاده از سطح خیابان باعث ایجاد اختلال در حرکت اتومبیل شده و خطرات جانی را برای عابرین به همراه خواهد داشت. راهکارهای متعددی به منظور کاهش خطر این نوع برخوردها پیشنهاد شده است. با توجه به رویکردهای تئوری انتخاب شده و مطالعه پیشینه موضوع مورد بررسی، عوامل موثر بر میزان انگیزش عدم استفاده از پل های هوایی مورد شناسایی قرار گرفت. بدین منظور پل های عابر پیاده واقع در محور محمودآباد جهت مطالعه موردی انتخاب شدند. به منظور شروع روند مطالعه پس از بررسی وضعیت محورها، اقدام به تهیه فرم پرسشنامه و توزیع آنها در بین نخبگان امر، دانشجویان و اهالی منطقه ای شده است. سپس داده های استخراج شده مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفتند. مدل های ارائه شده در این تحقیق می توانند در افزایش کاربرد پل های عابر پیاده و در نتیجه افزایش ایمنی در تردد کاربران پیاده از راه را به خصوص در مناطق مشابه افزایش دهد. همچنین نتایج حاصل از تحقیقات میدانی نشان داد که دو عامل برقی بودن پله ها و رفع موانع فیزیکی از عمده ترین دلایل سوق دادن عابرین به استفاده از پل های عابر پیاده می باشد.

کلیدواژه ها:

عابرین پیاده ، پل های عابر ، ایمنی ، جاده های برون شهری ، تصادفات ترافیکی