زبان پدیده شناختی ویتگنشتاین؛ چیستی، خاستگاه و چرایی ارائه و طرد آن

ویتگنشتاین در سال 1928، در مقطعی کوتاه، طرحی را دنبال می کرد که خود از آن با عنوان زبان پدیده شناختی نام می برد. کشف برخی کاستی ها در کلیت رساله (از جمله مسئله ناسازگاری رنگ ها ) او را بر آن داشته بود که با ارائه سمبولیسمی جدید این کاستی ها را رفع کند، اما او پس از مدتی از این طرح دست می کشد و آن را ناممکن یا دست کم غیرضروری می شمرد. در این مقاله سعی می کنیم به چند پرسش مهم در این باره پاسخ دهیم: این زبان پدیده شناختی چیست خاستگاه آن کجاست دلایل ارائه و طرد آن چیست ویتگنشتاین به دو معنا از زبان پدیده شناختی سخن می گوید؛ یک بار به عنوان توصیف محض پدیده (در مقابل زبان فیزیکی متعارف) و دیگر بار به عنوان مطالعه امکان های معناداری. خاستگاه نخستین معنا را می توان به نظریه پردازان فیزیک بازگرداند. یکی از دلایل اصلی ویتگنشتاین برای طرح این زبان توضیحی قابل قبول درباره مسئله ناسازگاری رنگ ها بود، مسئله ای که منطق تابع- صدقی رساله را به خطر می انداخت. ویتگنشتاین در پی نشانه گذاری ای مکمل بود و گمان می کرد که راه حل در پژوهش منطقی خود پدیده ها ست. او پیشنهادهایی اولیه ارائه می کند (از جمله اینکه اعداد را در صورت گزاره وارد کنیم)، اما هر چه پیش تر می رود خود را از توسل به مفاهیم و واژه های زبان متعارف ناگزیرتر می بیند و سرانجام از این طرح دست می کشد. حال او از تحلیل پدیده به تحلیل گرامر روی می آورد که هدفش جداسازی وجوه ذاتی و غیرذاتی زبان از یکدیگر است.

کلیدواژه ها:

زبان پدیده شناختی ، زبان متعارف ، مسئله ناسازگاری رنگ ها ، فضای بصری ، گرامر