امکان سنجی و طراحی شبکه پایدار پیاده در مراکز شهری با تاکید بر نگاه کاربران (مطالعه موردی: مرکز شهر بابل)

امروزه بسیاری از شهرهای ایران با کاهش سرزندگی در مراکز شهری روبه رو هستند. رشد بی رویه مجتمع های تجاری در لبه های بیرونی و فرسودگی بناها و محدودیت های فضایی و دسترسی در مراکز شهرها را می توان از مهم ترین علل شکل گیری این ناپایداری دانست. ایجاد شبکه پیاده رهوار از جمله رویکردهایی است که به دلیل فقدان نگاه جامع و علی رغم داشتن فواید موضعی، تا کنون نتایج پایدار و گسترده ای در ایران نداشته است. هدف از این پژوهش به کارگیری نگاه کاربران جهت امکان سنجی و توسعه شبکه فضای پیاده جهت باززنده سازی مراکز شهرهای متوسط است. پرسش اصلی پژوهش نحوه به کارگیری نگاه کاربران در بازنگری و ترمیم فضاهای موجود به عنوان شبکه ای منسجم و کارآمد از عرصه های پیاده­مدار در مرکز شهر بابل است. این پژوهش به روش مورد پژوهی انجام شده که با روش مصاحبه نیمه ساختاریافته و مشاهده نظاممند برای جمع آوری اطلاعات همراه شده است. ابتدا به منظور سنجش کیفیت های اولیه مصاحبه عمیق با 5 نفر از متخصصان صورت گرفت. کیفیت های استخراج شده در قالب پرسشنامه که شامل 13 کیفیت و 28 سوال بود، در مرکز شهر بابل، به تعداد 96 عدد از استفاده کنندگان فضا مورد پیمایش قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان می دهد، کیفیت های مورد نظر مردم در طراحی شبکه فضاهای پیاده ی پایدار را می توان در 5 گروه طبقه بندی کرد. بر این اساس کیفیت های ملموس تر مانند سرسبزی در اولویت اول،  نقش انگیزی، ایمنی و امنیت  و خارج کردن فعالیت های ناسازگار در اولویت دوم، هویت، اتصال با ساختار حرکت، نفوذپذیری پیاده در اولویت سوم، خوانایی و استخوان بندی فضایی در اولویت چهارم و تنوع و جذابیت فعالیت در اولویت پنجم قرار گرفتند.

کلیدواژه ها:

نگاه کاربران ، امکان سنجی ، شبکه فضای پیاده ، سرسبزی و نقش انگیزی ، مرکز شهر بابل