سیر تصنیف در شعر فارسی از آغاز تا نهضت مشروطه

شعر و موسیقی، زبان دل و احساس­اند. شعر تسلی­بخش ناکامی­ها و موسیقی مونس و غم خوار دوران تنهایی و سختی­های بشر بوده است. تصنیف، تلفیق ماهرانه این دو هنر است؛ به گونه­ای که بر دل مخاطب اثری شگرف داشته باشد. در این پژوهش سعی بر این است که این موضوع در ادب فارسی از آغاز تا مشروطیت بحث و بررسی شود و معانی و مفاهیم مختلف آن در طی دوره­های تاریخی و نمونه­هایی از چهره­های برجسته­ای که به این مقوله پرداخته­اند، نقل و تبیین گردد. روش تحقیق در این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی و بر مطالعات کتابخانه­ای استوار است. نتایج تحقیق حاکی از آن است که تصنیف­سرایی در تمامی دوره­های حیات ایرانیان وجود داشته است؛ زیرا به طور مستقیم با آمال و عواطف اقوام ایرانی مرتبط بوده و درون­مایه اصلی زبان ملی ما را رقم زده است. تصنیف از قرن دهم به بعد رواج بیشتری یافت و در دوره مشروطیت با شاعرانی چون عارف و ملک­الشعرا و... به اوج ­رسید.

کلیدواژه ها:

تصنیف ، موسیقی ، سرود ، عارف ، مشروطیت