تدوین مدل ساختاری سازگاری درد مزمن عضلانی اسکلتی در چارچوب مدل ترس اجتناب

مقدمه: امروزه بهترین مدل ارزیابی و درمان درد مزمن عضلانی اسکلتی، مدل ترس اجتناب است، که نقش آسیب زاهای درد (روان رنجوری، اجتناب تجربی و عواطف منفی) و مهارتهای مقابله ای درد ( خودکارآمدی، خوش ببینی و تاب آوری ) در آن به خوبی مشخص نشده است. هدف پژوهش حاضر بررسی الگوی ساختاری روابط بین آسیب زاها و مهارتهای مقابله ای درد ، فاجعه آفرینی، ترس از درد و سازگاری با درد(شدت و ناتوانی درد) در چارچوب مدل ترس اجتناب بود.روش ها: 314 بیمار مبتلا به دردهای مزمن عضلانی اسکلتی به روش نمونه گیری در دسترس از بیمارستانها و مطب های خصوصی شهر اصفهان در سال 1394 انتخاب شدند. این افراد با پاسخ دادن به 9 پرسش نامه، از قبیل پرسشنامه تجدید نظر شده پنج عاملی نئو، فهرست عواطف مثبت و منفی ، پرسشنامه پذیرش و عمل، خودکارآمدی در مقابل درد، آزمون جهت گیری زندگی، مقیاس تاب آوری، مقیاس فاجعه آفرینی درد، مقیاس ترس از حرکت و پرسشنامه درجه بندی درد مزمن در پژوهش شرکت کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.یافته ها: آسیب زاهای درد بر فاجعه آفرینی اثر مستقیم معنا دار و مهارتهای مقابله ای با فاجعه آفرینی اثر معکوس معنادار و فاجعه آفرینی بر ترس از درد و ترس از درد بر سازگاری درد اثر مستقیم و معناداری داشت .(P> 0/001) هرچند رابطه مستقیم معنادار آسیب زاها و مهارتهای مقابله ای درد با سازگاری درد تایید نشد. هم چنین فاجعه آفرینی از طریق آسیب زاها و مهارتهای مقابله ای درد با ترس از درد و ترس از درد از طریق فاجعه آفرینی درد با سازگاری درد به طور غیر مستقیم ارتباط معناداری داشتندنتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که آسیب زاهای درد از طریق فاجعه آفرینی و متعاقب آن، ترس از درد در افزایش شدت و ناتوانی درد نقش مهمی ایفا می کند هرچند مهارتهای مقابله ای درد از طریق کاهش فاجعه آفرینی درد و ترس از درد منجر به کاهش شدت و ناتوانی درد می شود.

کلیدواژه ها:

آسیب زاهای درد ، فاجعه آفرینی ، ترس از درد ، سازگاری با درد ، درد مزمن عضلانی اسکلتی