بررسی مقایسه ای مفهوم تربیت از دیدگاه اسلام و رسو

اسلام هم اصالت فرد و هم تاثیر حیات اجتماعی در رفتار انسان را قبول دارد، اما اسلام اعمال انسان را محدود به اعمال و رفتار نمی کند، بلکه برای وجود انسان، یک بعد فکری، عقلانی و روحی قائل است اسلام عواطف و احساساتی که انسان دارد، مانند قدرت اخلاقی و آزادی اراده. همه اینها را به رسمیت شناخته و هیچ وقت، انسان را در سطح حیوان تنزل نمی دهد و آن فرض را نمی پذیرد که انسان چند درجه رشد بیشتری از حیوان دارد. بنابراین در تربیت اسلامی، اسلام تمام جوانب وجود انسان را در نظر می گیرد. در جنبه فردی فرد را قابل رشد و آموزش و تربیت می داند، برای فرد آزادی و اختیار و قدرت فکری و عقلانی قائل است و اسلام در عین حال راجع به جامعه، قوم و ملت بحث می کند و بخاطر نقشی که جامعه در حیات افراد دارد، پیامبران و راهنمایان را فرستاد تا بارائه دستورالعملهای مفید هم حیات فردی شخص و هم حیات جمعی او را هدایت کند: در صورتی که آموزشهای غیر دینی و نظامهای تربیتی موجود در غرب که فرد و یا جمع را اصل می دانند فعالیتهای بدنی و فعالیتهای حسی را پایه و اساس یادگیری انسان تلقی می کنند و به هیچ وجه انسان را در مقابل محیط، از برخورداری اراده و اختیار متنعم نمی دانند، یعنی تصور می کنند انسان تابع محیط و جمع است. تربیت به معنای هدایت فرد است، وقتی می گوییم تعلیم و تربیت، هدایت فرد است.

کلیدواژه ها:

تربیت از منظر اسلام ، تربیت از منظر رسو ، حیاط اجتماعی ، فلسفه ی تعلیم وتربیت