اثربخشی آموزش روانشناسی مثبت نگر و خود دلسوزی شناختی بر خودکارآمدی، فرسودگی و خودتنظیمی تحصیلی دانشجویان

مقدمه پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش روانشناسی مثبت­نگر و خوددلسوزی شناختی خودکارآمدی، فرسودگی و خودتنظیمی تحصیلی دانشجویان صورت گرفت. روش کار روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح دو گره آزمایش و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک در سال تحصیلی 98-97 بود که تعداد 45 نفر از دانشجویان با استفاده از شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش و کنترل  (در هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. شرکت­کنندگان پرسشنامه­های خودکارآمدی تحصیلی میجلی و همکاران(2000)، فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (1997) و خودتنظیمی تحصیلی بوفارد (1995) را تکمیل کردند. فرضیه ها با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و تحلیل واریانس یک­طرفه آزمون شدند. نتایج نتایج نشان داد که در متغیر خودکارآمدی تحصیلی به ترتیب آموزش روانشناسی مثبت­نگر و سپس خود­دلسوزی شناختی اثربخش بودند. در متغیر فرسودگی تحصیلی به ترتیب آموزش خوددلسوزی شناختی و سپس روانشناسی مثبت نگر اثربخش بودند. در متغیر خود تنظیمی تحصیلی به ترتیب روانشناسی مثبت­نگر و  سپس خوددلسوزی شناختی اثربخش بودند. نتیجه گیری   آموزش روانشناسی مثبت­نگر و خوددلسوزی شناختی باعث ارتقاء خودکارآمدی و خودتنظیمی تحصیلی و همچنین کاهش فرسودگی تحصیلی می­گردد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی تحصیلی ، خوددلسوزی شناختی ، خودکارآمدی تحصیلی ، روانشناسی مثبت نگر ، فرسودگی تحصیلی