محور مقاله: گرد و غبار، مسائل زیست محیطی و مهار آن- تاثیرات زغال زیستی و زئوپلانت بر کنترل گرد و غبار در کانون های بحرانی فرسایش

فرسایش بادی یکی از مهترین معضلات زیست محیطی در مناطق خشک و نیمه خشک است که سبب هدر رفت خاک و تولید گرد وغبار میگردد. در این پژوهش تاثیرات زغال زیستی باگاس نیشکر، کنوکارپوس و تیمار آلی معدنی زئوپلانت در سه سطح (0 ، 2 و 4 درصد وزنی)،دو سطح رطوبتی (25 و 50 درصد ظرفیت زراعی) و در 3 تکرار بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی بر روی ویژگی های فیزیکی ومکانیکی خاک به عنوان شاخص هایی از فرسایش پذیری، بررسی شد. نمونه خاک از محدوده تالاب هورالعظیم به عنوان یکی از کانون هایگردوغبار جمع آوری و پس از اعمال تیمارها، به مدت 90 روز در سینی هایی به ابعاد (10 × 30 × 70 سانتیمتر) انکوباسیون گردید. پس از اتمامانکوباسیون، سینی ها درون تونل باد قرار داده شد و تحت تاثیر وزش باد با سرعت 15 متر برثانیه قرار گرفتند. مهمترین پارامترهای فیزیکی ومکانیکی اندازه گیری شده شامل پایداری خاکدانه، مقاومت به نفوذ، مقاومت کششی و شاخص تردی خاکدانه می باشند. نتایج نشان داد که هرسه تیمار در دو سطح رطوبتی، به طور معنیداری سبب افزایش تخلخل، مقاومت کششی و ظرفیت زراعی در مقایسه با نمونه بدون تیمار شدند.در مجموع تیمارهای مورد استفاده با زره دار کردن (Armoring effect) سطح خاک و نیز افزایش پایداری خاکدانه ها منجر به کاهش فرسایش شدند.

کلیدواژه ها:

تونل باد ، زغال زیستی ، زئوپلانت ، شاخص تردی خاکدانه (FI) ، فرسایش بادی