تحلیل دسترسی به بوستان های شهری با رویکرد عدالت محیطی (مورد مطالعه: اسلامشهر)

بوستان­ها در زمره فضاهای عمومی شهری قرار دارند که با صنعتی شدن جوامع و فشردگی جمعیت در فضاهای مصنوع، نیاز به آنها احساس شده و به جزء جدایی­ناپذیر طرح­های زیرساختی شهری تبدیل گردیده­اند. این پژوهش به بررسی وضعیت برخورداری از بوستان­ها و تحلیل دسترسی­پذیری به این فضاها در شهر 540 هزار نفری اسلامشهر پرداخته است. روش تحقیق ارزیابی- مقایسه­ای بوده و در آن برای تحلیل برخورداری، از شاخص­های سرانه و کاربری زمین استفاده شده و برای تحلیل دسترس­پذیری مبتنی بر سنجه­های مقاومت سفر، ابزار بافری سیستم اطلاعات جغرافیایی به­کار گرفته­شده است. یافته­های تحقیق نشانگر سرانه پایین بهره­مندی از بوستان­ها (2/2 مترمربع) و نسبت پایین کاربری زمین (3/1 درصد پهنه شهر) بوده است. همچنین توزیع فضایی بوستان­ها بسیار نامتوازن بوده به­طوری که حدود 42 درصد مساحت شهر که در آن بیش از 5/29 درصد جمعیت به­سر می­برند در حوزه دسترس بوستان­ها قرار نمی­گیرد در حالی که در جاهایی از جنوب شهر، حوزه دسترس 10 بوستان با یکدیگر همپوش هستند. به لحاظ دسترسی، منطقه چهار شهرداری در جنوب اسلامشهر وضعیت مناسب­تری داشته است به­طوری که نیمی از ساکنان آن در فاصله حداکثر 60 متر از یک بوستان به­سر می­برند. در مقابل منطقه 5 شهرداری تنها واجد یک بوستان بوده و فاصله اغلب ساکنان تا بوستان زیاد است. تحقق عدالت محیطی اقتضا دارد که کاربری بوستان در سطح شهر افزایش یافته و به­ویژه کاربری­های جدید در پهنه­های     دسترس­ناپذیر استقرار یابند.

کلیدواژه ها:

بوستان شهری ، دسترسی ، ابزار بافری ، اسلامشهر