بررسی نقش اخلاق فردی در بهبود منابع انسانی اداره آموزش و پرورش شهر تهران

امروزه، سازمان ها به صورت فزاینده ای خود را درگیر مسئله ای می بینند که آن را معمای اخلاقی می نامند، یعنی اوضاع و شرایطی که باید یک بار دیگر کارهای خلاف و کارهای درست را تعریف کرد، زیرا مرز بین کارهای درست و خلاف بیش از پیش از بین رفته است. به طور کلی انسان ها در بعد فردی و شخصیتی دارای ویژگی های خاص اخلاقی هستند که پندار، گفتار و رفتار آنها را شکل می دهد . ممکن است همین افراد وقتی در یک جایگاه و پست سازمانی قرار می گیرند عواملی موجب شود که پندار، گفتار و رفتار متفاوتی از بعد فردی سر بزند که این ویژگی های انسانی بر روی میزان کارایی و اثر بخشی سازمان تاثیر بگذارد. از طرفی اخلاقی بودن یا نبودن رفتارها و عملکرد می تواند موجب بروز پیامدهای مثبت یا منفی در سطح سازمان گردد . پژوهش حاضر در صدد است به بررسی نقش اخلاق فردی در بهبود منابع انسانی بپردازد، روش به کار گرفته شده جهت انجام پژوهش حاضر توصیفی از نوع پیمایشی و جزو تحقیقات کاربردی می باشد. به لحاظ ژرفایی، پهنانگر و به لحاظ زمانی از نوع مقطعی است. جامعه آماری تحقیق را کلیه کارکنان اداره آموزش و پرورش منطقه 2 شهر تهران به تعداد 100 نفر می باشد ، که با استفاده از جدول کرچسی و مورگان 80 نفر به عنوان حجم نمونه آماری انتخاب شد. گردآوری اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه های استاندارد بهبود منابع انسانی ایربایبرای سنجش متغییر بهبود منابع انسانی ، پرسشنامه استاندارد اخلاق فردی استفاده می شود، که روایی آن ها مورد تایید اساتید متخصص و پایایی آن ها بااستفاده از آلفای کرونباخ برآورد و مورد تایید قرار گرفت. لازم به ذکر است که تجزیه و تحلیل یافته ها با نرم افزار SPSS صورت گرفته است. ماحصل یافته های تحقیق نشان می دهد که ، اخلاق فردی نقش موثر و تاثیر گذاری در بهبود منابع انسانی ابفا می کند.

کلیدواژه ها:

اخلاق فردی ، منابع انسانی ، آموزش و پرورش