شادمانی در غزلیات سعدی و انعکاس آن در نگارگری ایرانی
محل انتشار: فصلنامه مطالعات هنر اسلامی، دوره: 15، شماره: 36
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 401
فایل این مقاله در 18 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ISLART-15-36_003
تاریخ نمایه سازی: 26 خرداد 1399
چکیده مقاله:
شادی، به عنوان حسی درونی، در غزلیات شاعرانی همچون سعدی که از جمله سرآمدان غزل فارسی است، نمودهایی دارد. سعدی در غزلیاتش عواملی را برای شادی برمیشمارد و انسانها را به دوری از غم و اندوه، و به سرور و شادمانی دعوت می کند. در غزلیات سعدی مولفه های شادی بیرونی و آفاقی و نیز شادی درونی و انفسی قابل بررسی است. مولفه های بیرونی شادی همچون بهره مندی از زیباییهای طبیعت و بهار، تفریح و گردش در آن، و در جمع دوستان بودن، آواز و موسیقی خنیاگران و رقص است و مولفههای درونی شادی احسان و نیکی، برقراری عدالت و ... . در این بین مهمترین عامل شادی عشق است. در این مقاله علاوه بر عوامل شادی بیرونی ذکر شده تنها به عامل عشق به عنوان اصلی ترین نمود شادی درونی می پردازد. چرا که عشق را نگین نگارگری ایرانی دانسته اند. به گونه ای که جدا نمودن مضمون از ساختار نگاره غیرممکن می نماید. این مقاله تکیه بر مطالعات کتابخانه ای داشته و روش بررسی آن توصیفی و تحلیل محتوی است. سوالات پژوهش: 1. بررسی انعکاس شادمانی های ذکر شده در غزلیات سعدی در نگارگری ایرانی. 2. بررسی و آشکار ساختن درهم تنیده بودن فرم و محتوی نگاره هایی با مضامین شادی در نگارگری. اهداف پژوهش: انعکاس و نمود شادی در نگاره های ایرانی در چه حد بوده است. این مضمون در ساختار نگاره ها چه تاثیری بر جای گذاشته است
کلیدواژه ها:
نویسندگان
محمد حسن دوستی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد ساوه
ملک محمد فرخزاد
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی، ساوه
رضا حیدری نوری
استادیارگروه زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه آزاد اسلامی ،ساوه