گفتمان صلح در اشعار فروغ فرخزاد و گروس عبدالملکیان

ادبیات جهان دربرگیرنده متونی است که زبان جهانی داشته باشد و این زبان جهانی مفاهیم جهان شمول را در برمی گیرد که از مرزها و فرهنگ ها عبور می کند. در ادبیات ایران نیز نمونه هایی از زبان جهانی درآثار شاعران متقدم و معاصر دیده می شود. دراین پژوهش فروغ فرخزاد به عنوان یکی از برجسته ترین شاعران دهه چهل وگروس عبدالملکیان به عنوان نماینده شاعران جوان پس از جنگ و انقلاب انتخاب شده اند؛ در این جستار به شیوه توصیفی تحلیلی، به این سوال های اساسی که آیا صلح با خویشتن می تواند مقدمه صلح با پیرامون (صلح جهانی) باشد و همچنین چه مفاهیمی درآثار، قابلیت ترجمه دارند پاسخ داده می شود. برطبق نتایج به دست آمده، درمی یابیم صلح با خویشتن در نتیجه مطالعه تحلیل داده ها، نشست و برخاست با اهالی فرهنگ و مردم درد کشیده، سفر و تحمل مصائب و رنج های شخصی ایجاد می شود و پس از صلح با خویشتن به صورت ناخودآگاه نیز زبان و فرم اثر در قالب درک مضامین جهانی و همدردی با تمام انسان ها شکل می گیرد.

کلیدواژه ها:

ادبیات جهان ، ادبیات معاصر ، صلح ، فروغ فرخزاد ، گروس عبدالملکیان