بررسی انعطاف پذیری در مجموعه های مسکونی

مسکن و سکونت، همواره از شرایط اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و اقلیمی هر منطقه تبعیت می کنند. ماهیت، میزان کمبود و وجوه نیازهای سکونتی بر حسب گروه های درآمدی، قشرهای اجتماعی متفاوت است. بدیهی است هر یک بهتبع ویژگی های خود، راه حل های متفاوتی را طلب می کند. یکی از این راه حل ها مسکن انعطاف پذیر می باشد. مسکن انعطاف پذیر باید بتواند به سهولت در برابر تغییرات دوره زندگی پاسخگو باشد. سیستم های ساختمانی نوین در طراحی، انعطاف پذیری معینی را ممکن می سازند و امکان بهبود را به وجود می آورند، در حالی است که سیستم های ساختمانی متداول برای تغییر طراحی نشدهاند و هر تغییر شکلی در بنا با تخریب بخش و یا گاه تمامی آن همراه خواهد بود. مزایای چنین رویکردی در طراحی قابل ملاحظه است. با توجه به تعریف مسکن، فضای مسکونی باید بتواند شرایط لازم را برای رشد فردی هر یک از افراد خانواده اعم از خرد و بزرگ فراهم آورد. یعنی هر یک از افراد خانه باید قادرباشند برحسب نیازهای روحی و روانی و علایق خود، فضای مناسب و حریم لازم را برای انجام فعالیت ها و کسب آسایش و آرامش بیابند. در عین حال فضای مسکونی باید بتواند محیط لازم را برای برقراری رابطه خانوادگی و همبستگی آن و حفظ کیان خانواده ایجاد کند. روش عمده بکار رفته در این نوشتار از نوع تحلیلی - توصیفی و جهت گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای بهره برده شده است.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، مجموعه مسکونی ، خانواده ، تغییر