بررسی نظام شهری با رویکرد آمایش سرزمین (مطالعه موردی استان البرز)

نظام شهری تجسم فضایی اقتصاد سیاسی و نحوه مدیریت سرزمین است،با مطالعه نظام شهری، نحوه پخشایش و میزان تعادل جمعیت شهرها مشخص تر می شود. عدم توجه به شاخص های جمعیتی نظام شهری در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی منطقه ای و ملی موجب عدم توان منطقه و سرزمین با جمعیت آن گشته و مشکلات بسیاری را درجهت دستیابی به توسعه متوازن در سطح ملی به وجود می آورد. با توجه به اهمیت و جایگاه نظام شهری در آمایش سرزمین و توسعه نواحی، در این مقاله به منظور بررسی و تجزیه و تحلیل تحولات نظام شهری استان البرز در یک دوره زمانی سی ساله 1365 تا 1395 از مدل ها و تکنیک های رایج در زمینه نظام های شهری مانند قانون رتبه اندازه، ضریب مدل آنتروپی و شاخص های نخست شهری استفاده گردید و برای گردآوری اطلاعات روش اسنادی به کار گرفته شد. روش تحقیق به صورت توصیفی– تحلیلی انجام شده است.نتایج به دست آمده حاکی از عدم تعادل، تمرکز و وجود پدیده نخست شهری در نظام شهری منطقه است که در طول دوره در اغلب شاخص ها روند کاهشی داشته و به سمت تعادل پیش می رود، در این دوره نخست شهری نیز کاهش یافته است. این کاهش موجب هدایت نظام شبکه شهری به سوی تعادل نشده است.

کلیدواژه ها:

نظام شهری ، آمایش سرزمین ، نخست شهری ، استان البرز