پیش بینی رفتارهای خودناتوان سازی تحصیلی بر اساس سبک های فرزند پروری والدین و کیفیت زندگی در مدرسه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر ایذه

هدف پژوهش حاضر بررسی پیش بینی رفتارهای خودناتوان سازی تحصیلی بر اساس سبک های فرزند پروری والدین و کیفیت زندگی در مدرسه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر ایذه بود. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی بود. نمونه آماری به حجم 327 نفر از بین دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر ایذه به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شد. جهت گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه کیفیت زندگی در مدرسه (اینلی و بورک، 1999)، پرسشنامه اقدار والدین (PAQ) و مقیاس خودناتوان سازی (جونز و رودولت، 2871) استفاده شد که اعتبار و پایانی مطلوبی برخوردار بودند. تحلیل داده ها با استفاده از روش آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. یافته ها نشان داد که بین کیفیت زندگی در مدرسه و سبک های فرزند پروری والدین (بجز سبک سهل گیرانه) با خودناتوان سازی تحصیلی در دانش آموزان گروه نمونه رابطه معناداری وجود دارد (p> 0/05). همچنین سبک های فرزند پروری و کیفیت زندگی در مدرسه توان پیش بینی 22/8 درصد از واریانس خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان گروه نمونه را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

سبک های فرزند پروری ، کیفیت زندگی در مدرسه ، خودناتوان سازی تحصیلی