حق داشتن وکیل در نظام حقوقی ایران

وکیل مدافع شخصیتی است که در دعاوی حقوقی یا جزایی از طرف یکی از اصحاب دعوا در دادگاه وظیفه ی دفاع یا پیشبرد پرونده ی او را بر عهده دارد؛ این حق در اصل 35 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از اساسی ترین حقوق طرفین دعوا پذیرفته شده است. به موجب مصوبه مورخ 1369/10/11 مجمع تشخیص مصلحت نظام اصحاب دعوی حق انتخاب وکیل را دارند و کلیه دادگاه هایی که به موجب قانون تشکیل می شوند مکلف به پذیرش وکیل می باشند علاوه بر این شرکت وکیل مدافع در جرایم مستوجب قصاص نفس، اعدام، رجم و حبس ابد اجباری می باشد و بالطبع باید به اندازه کافی وکیل وجود داشته باشد و اگر توانایی انتخاب وکیل را نداشته باشند، باید برای آنها امکانات تعیین وکیل فراهم شود. قانونگذار برای اشخاصی که توان پرداخت دستمزد وکیل را ندارند، امکان استفاده از وکیل معاضدتی را پیش بینی نموده است.حق داشتن وکیل یکی از ابزارهای دفاعی متهم به شمار می آید که بوسیله ی آن شخص فرصت اثبات بهتر بی گناهی یا دفاع از حقوق خویش را خواهد یافت. برآیند اعمال این حق در مرحله تحقیقات مقدماتی جلوگیری از اجحاف نسبت به حقوق متهم و حفظ کرامت انسانی وی می باشد.اغلب محکوم، از حقوق قانونی خود مطلع نیست و نمی تواند ادعاهای خود را آن گونه که باید و شاید به سمع قضات برساند از این رو حق داشتن وکیل یکی از تضمینات حقوق دفاعی متهم است.

کلیدواژه ها:

وکیل ، حق دفاع ، دادرسی