روش نقدی ویتگنشتاین متاخر

ویتگنشتاین در دوره متاخر فلسفه خود همچون دوره متقدم بر نقدی بودن روش و فعالیت فلسفی تاکید می کند، اگر چه آن را در دوره متاخر بسط می دهد. او در فقراتی از کتاب پژوهش های فلسفی از این روش با عنوان درمانگرایانه بودن نیز یاد می کند که در فرآیند آن فیلسوف به آن چه موجبات مغالطی اندیشیدن و خلط مقولاتی را فراهم کرده است، پی می برد. تاسیس چنین روشی به واسطه نگاهی نوین به زبان فراهم می شود که زبان را جدای فعالیت های زبانی نمی داند. به عبارت دیگر مفاهیم رابطه درونی با فعالیت های زبانی و نحوه زیست ما دارند و نمی توان معنای مفاهیم را منفک از سیاق سخن فراچنگ آورد. سخن از کاربرد در زبان، نزد ویتگنشتاین در واقع می خواهد توجه ما را به این درهم تنیدگی زبان و نحوه زیست ما جلب کند. از نظر ویتگنشتاین مسائل فلسفه از عدم توجه به این بصیرت نسبت به زبان حاصل شده است زیرا که فیلسوفان، زبان را منتزع و جدای از هر فعالیتی در نظر می گیرند. با در نظر گرفتن چرخش نگاه ویتگنشتاین به زبان، مسائل فلسفی ناشی از نادیده گرفتن و خلط کاربردهای زبان خواهد بود که با نشان دادن آن ها مسائل منحل خواهند شد.

کلیدواژه ها:

روش نقدی ، خلط مقولاتی ، کاربرد ، فعالیت زبانی ، قاعده ، ایضاح