نقش شهرداری ها در مناسب سای فضاهای شهری

پیدایش محیط و بافت های مناسب شهری با عملکرد ساختارهایکلان اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در ابتطا است و تا یک جامعه به سطح قابل قبولی از توسعه نایل نگردد انتظار پیدایش فراگیر محیطهای مناسب شهری وجودندارد. زیرا ملت ها و دولت ها متناسب با سطح توسعه فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی خو درمحیط پیرامون خود تاثیر می گذارند. با این حال، شهرداری ها به موجب وظایف ذاتی خود می توانند تا حدودی در توسعه کالبدی هر فعالانه دخالت نموده و توسعه در این بخش را نسبت به سایر بخشها شتاب بخشند. برای دستیابی به محیط مناسب شهری عمل در سه حوزه ضروری است: 1) برنامه ریزی 2) طراحی 3) تجهیز. در این راستا، فضاهای باز و جمعی شهرها (مانند فضاهای سبز، میادین، خیابان ها و…) از اولویت بیشتری در برنامه ریزی و طراحی برخوردار هستند. خلق فضاهای ماسب شهری زمینه بهبود تعاملات اجتماعی و کاهش ناهنجاری ها و افسردگی های فردی و جمعی را فراهم و انسان را در عصری که اشتغال و سکونت بر اساس فرد محوری شکل گرفته به سمت جمع و اجتماع سوق داده و پیوند انسان و محیط را تعمیق می بخشد. این فضاها به تقویت احساس محلی در شرایطی که مراکز قدرت جهانی سعی در جهانی نمودن همه چیز دارند، نیز کمک می کند. در این بین شهرداری ها به عنوان پیشگام عرصه اجرا در مناسب سازی محیط شهری از جایگاه بالایی برخوردار هستند. شهرداری ها با تعریف و تعیین قضاهای باز در طرح توسعه شهری به برنامه ریزی ایجاد این فضاها مبادرت می ورزند. آنها در مرحله اجرا نیز به طراحی جزئیات این فضاها می پردازند و نهایتا با اختصاص بودجه به تجهیز و مدیریت این فضاها اقدام می کنند. این مقاله به منظور ایجاد و بهینه سازی فضاهای جمعی جهت حضور مستمر اقشار محتلف به ویژه معلولان در زمان فراغت، راهکارها و پیشنهاداتی در سه حوزه پیش گفته (برنامه ریزی، طراحی، تجهیز) ارائه نموده است.

کلیدواژه ها:

مناسب سازی ، محیط شهری ، فضای جمعی ، شهرداری ، کیفیت زندگی ، کارکردهای شهری ، هویت ، حضور طولانی مدت