ارائه الگوی بهینه توزیع مراکز آموزشی با استفاده از روش AHP و GIS (مطالعه موردی: منطقه یک اهواز)

امروزه به دلیل رشد پرشتاب جمعیت و کالبد شهرها حجم تقاضا برای خدمات و کالاهای عمومی افزایش یافته، ولی به دلیل ساختار اقتصادی سیاسی خاص کشورمان، همواره سرعت پاسخ گویی به نیازها از سرعت رشد نیازها کمتر بوده است. در این میان کاربری های آموزشی به دلایلی مانند عدم هماهنگی نهادهای اجرایی شهرها، مشکلات مالی و عدم آشنایی مسولان با موازین علمی، قادر به پاسخگویی به نیازهای جمعیت دانش آموزان نبوده است. از طرفی تعدد عوامل موثر در مکان یابی لزوم استفاده از روش های موثر را در مکان یابی پیش از پیش آشکار ساخته است. پژوهش حاضر براساس روش توصیفی تحلیلی و با تاکید بر جنبه کاربردی آن، سعی در ارائه الگوی بهینه توزیع مراکز آموزشی منطقه یک اهواز براساس ضوابط مکان یابی و نیازهای جمعیتی دارد. در این راستا ابتدا معیارهای لازم مکان یابی مشخص شده ، سپس برای تجزیه و تحلیل معیارها از GIS و برای وزن دهی به معیارها از مدل تصمیم گیری AHP بهره گیری شده است. در نهایت با تلفیق لایه ها براساس اهمیت و وزن آن ها در مکان یابی، زمین های منطقه مورد مطالعه برای انتخاب مکان های مناسب برای ایجاد مراکز آموزشی اولویت بندی شد. سپس این زمین ها با نقشه کاربری اراضی مقایسه و مشخص شد که زمین های با تناسب بالا در کنار کاربری های سازگار و زمین های با تناسب پایین در کنار کاربری ها ناسازگار مانند مراکز صنعتی، تجاری و اداری واقع شدند.

کلیدواژه ها:

مراکز آموزشی ، منطقه یک ، AHP ، GIS