تحلیل شناختی ترتیب اسامی خداوند در پایان آیات بر مبنای نظریه شناختی شکل و زمینه (بررسی موردی عزیز و حکیم)

یکی از فعالیت های تعبیری مهم و بنیادی در زبان شناسی شناختی فعالیت شکل و زمینه است که به کمک آن می توان بسیاری از تعبیرات زبانی را مشخص کرد و یا حتی در مورد ترتیب کلمات نیز از آن کمک گرفت. زمینه، آن چیزی است که در بافت جمله از اهمیت بیشتری برخوردار است و شکل همان بافت و سیاق عبارت به شمار می آید. آیات بسیاری در قرآن وجود دارد که به چندین اسم خداوند با ترتیب خاصی خاتمه می یابند. یکی از آن ترتیب ها ترتیب دو اسم عزیز و حکیم است. این دو اسم در 45 آیه از قرآن آمده اند که عزیز در ابتدا و حکیم پس از آن ذکر شده است. با بررسی تمامی این آیات و با روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس فعالیت شکل و زمینه مشخص شد که با توجه به بافت آیات، اسم عزیز از اهمیت بیشتری برخوردار است از این رو به عنوان زمینه در آغاز قرار گرفته است و اسم حکیم تحت الشعاع آن و در مقام شکل محسوب می شود و بر این نکته تاکید می کند که ربوبیت خداوند با دو اصل مهم همراه است یکی عزت و دیگری حکمت اوست و او معبود قدرتمند و عزیز است که تمامی کارهایش از روی حکمت و تدبیر است.

کلیدواژه ها:

عزیز ، حکیم ، شکل ، زمینه ، نشانه شناسی شناختی