تاثیر آموزش مدیریت زمان بر خودراهبری در یادگیری دانش آموزان دختر پایه اول دوره دوم متوسطه

پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش مدیریت زمان بر خودراهبری در یادگیری دانش آموزان دختر پایه اول متوسطه انجام شده است. روش پژوهش نیمه تجربی و طرح پژوهش پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بوده است. روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای بود. به این منظور یکی از مدارس متوسطه دخترانه منطقه فلاورجان که به صورت تصادفی انتخاب شد، دو کلاس اول 30 نفره انتخاب و به صورت تصادفی یک کلاس در گروه آزمایش و دیگری در گروه کنترل قرار گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه خودراهبری در یادگیری (Fisher et al ,2001) بود که روایی سازه، محتوایی و صوری آن در سوابق پژوهشی بررسی و تایید شده بود، روایی صوری مجددا نیز بررسی و تایید شد. پایایی آن برحسب ضریب آلفای کرونباخ 81/0 محاسبه شد. هر دو گروه به پرسشنامه خودراهبری در یادگیری به عنوان پیش آزمون پاسخ دادند. سپس مدیریت زمان در 8 جلسه 5/1 ساعته طی یک ماه به گروه آزمایش آموزش داده شد و در پایان هر دو گروه در معرض پس آزمون قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها حاکی از آن بود که میانگین نمرات کل خودراهبری در یادگیری و مولفه های آن (خودمدیریتی، رغبت برای یادگیری و خودکنترلی) در گروه آزمایش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش یافته است. در نتیجه آموزش مدیریت زمان بر افزایش خودراهبری در یادگیری و مولفه های آن تاثیر داشته است.

کلیدواژه ها:

خودراهبری در یادگیری ، مدیریت زمان ، خود مدیریتی ، رغبت برای یادگیری ، خود کنترلی ، خود تنظیمی در یادگیری