رابطه آینده نگری در برنامه درسی با خلاقیت دانشجویان

هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه آینده نگری در مولفه های برنامه درسی (نوآوری، تحول پذیری، مدیریت، تحول آفرینی و بهره وری) با خلاقیت دانشجویان دانشگاه آزاد ساری در سال 1394 بوده است. روش پژوهش حاضر توصیفی، همبستگی بود. جامعه آماری این تحقیق شامل همه دانشجویان دانشکده علوم انسانی این واحد که شامل 4206 نفر است، است. نمونه آماری این پژوهش تعداد 343 نفر از دانشجویان دانشکده علوم انسانی بود که به روش تصادفی طبقه ای مورد مطالعه قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها یک پرسشنامه استاندارد و یک پرسشنامه محقق ساخته بوده است. روایی پرسشنامه توسط چند تن از کارشناسان و متخصصین علوم تربیتی تایید و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خلاقیت تورنس 1992 (905/0) و پرسشنامه آینده نگری در برنامه درسی (890/0) محاسبه شده است. برای توصیف داده ها از توزیع فراوانی، درصد فراوانی، فراوانی تجمعی، نمودارها و نیز شاخص های گرایش مرکزی و پراکندگی شامل نما، میانه، میانگین و انحراف معیار استفاده شده و برای تجزیه وتحلیل، تفسیر و تعمیم نتایج تحقیق به جامعه، از آمار استنباطی شامل: آزمون های پارامتریک (تی مستقل و آنوا) و نیز آزمون ناپارامتریک (ضریب اسپیرمن) با نرم افزار SPSS16 استفاده شده است. بر اساس نتایج آزمون های آماری، بین مولفه های نوآوری، تحول پذیری، مدیریت، تحول آفرینی و بهره وری که توسط آلوین و هیدی تافلر (1967) در مجله آینده شناسی و جامعه آینده جهانی اشاره گردید و توسط کورنیش و همسرش پایه ریزی شد با متغیر خلاقیت رابطه مثبت و معنادار مشاهده گردید. همچنین بین خلاقیت و آینده نگری دانشجویان نیز رابطه مثبت و معنادار دیده شد.

کلیدواژه ها:

آینده نگری ، برنامه درسی ، خلاقیت