عشق به خویشتن (شفقت به خویشتن) و اختلال اضطراب اجتماعی

این پژوهش با هدف بررسی عشق به خویشتن (شفقت به خویشتن) و اختلال اضطراب اجتماعی در سال 1398 انجام شده است. عشق به خویشتن به احساس پذیرش و اهمیت به خویشتن اشاره دارد. اگرچه در اوایل عشق به خویشتن بیشتر در جمعیت عادی مورد بررسی قرار گرفته است، یکی از زمینه های بالینی مهم که شایسته است مقوله عشق به خویشتن در آن مورد بررسی قرار بگیرد، اختلال اضطراب اجتماعی SAD است. مشخصه اصلی SAD سطوح بالایی از خودانتقادی و نگرانی مداوم و بیش از حد نسبت به ارزیابی دیگران در مورد عملکرد شخص می باشد. در مطالعه حاضر فرضیات زیر مورد بررسی قرار گرفته است: 1- افراد مبتلا به SAD نسبت به افراد سالم عشق به خویشتن کمتری دارند. 2- عشق به خویشتن با میزان شدت و وخامت اضطراب اجتماعی و ترس از ارزیابی در افراد مبتلا به SAD در ارتباط می باشد. 3- سن فرد دارای همبستگی منفی با عشق به خویشتن در افراد مبتلا به SAD می باشد، اما این امر در افراد سالم (گروه کنترل) صادق نیست. همانطور که انتظار می رفت، افراد مبتلا به SAD در مقیاس عشق به خویشتن و خرده مقیاس های آن، نمرات پایینی نسبت به افراد سالم کسب کردند. در داخل گروه مبتلایان به SAD، عشق به خویشتن پایین فاقد همبستگی با شدت اختلال اضطراب بالینی می باشد، اما با ترس بیشتر از ارزیابی منفی و مثبت همبسته می باشد. در افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، سن نیز دارای همبستگی منفی با عشق به خویشتن است، در حالیکه در افراد سالم، سن دارای همبستگی مثبت با عشق به خویستن می باشد. این یافته ها حاکی از آن است که عشق به خویشتن یکی از عوامل مهم در ارزیابی و درمان افراد مبتلا به SAD می باشد.

کلیدواژه ها:

عشق به خویشتن ، اضطراب اجتماعی ، فوبی اجتماعی ، خود ، شفقت ، درمان