گونه شناسی محدودیت های حق دسترسی به وکیل در جرایم امنیتی با تاکید بر مرحله پیش دادرسی: مطالعه تطبیقی

کشورها با به رسمیت شناختن حق دسترسی به وکیل در مرحله پیشا دادرسی کوشیده اند تا به این حق؛ به مثابه یکی از جلوه های بارز دادرسی عادلانه، عینیت بخشیده و جایگاه آن را در فرایند دادرسی کیفری مستحکم سازند. اگرچه در حقوق ایران این حق تاکنون دستخوش تحولات فراوانی قرار گرفته و همواره قانون گذار در شناسایی کامل آن، به دیده تردید نگریسته است اما این حق در جرایم عادی به رسمیت شناخته شد. البته در اصلاحات 1394، محدودیت در نظر گرفته شده از این فراتر رفت و با نقض حق دسترسی به وکیل مستقل (تبصره ماده 48) در جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی و نیز جرایم سازمان یافته، محدودیت بحث برانگیز دیگری وارد سنت حقوقی- قضایی ایران شد. این نوشتار تلاش دارد تا به این پرسش پاسخ دهد که آیا سایر کشورها نیز ایجاد محدودیت در دسترسی به وکیل در جرایم امنیتی را ضروری می دانند و دوم؛ این که به فرض پذیرش آن، این محدودیت ها کدامند. پژوهش پیش رو، در ارتباط با نقض این حق، الگویی از گونه های مختلف این محدودیت ها را شناسایی نمود؛ محدودیت مطلق، محدودیت زمانی در دسترسی به وکیل، نقض حق محرمانگی رابطه وکیل- موکل و نیز عدم برخورداری از وکیل مستقل (وکلای ویژه) از جمله آن ها می باشد.

کلیدواژه ها:

حق دسترسی به وکیل ، جرایم امنیتی ، مرحله پیشا دادرسی ، وکیل مستقل ، دادرسی عادلانه