بررسی رفتار شناسی حیوانی و تاثیرگذاری آن در تئاتر

اجراهای تئاتری در برگیرنده ی ژست ها و اصوات آیینی است. این ژست ها و اصوات ممکن است، چنان که در کابوکی، کاتاکالی، باله یارقص های بومیان استرالیایی می بینیم، نمایشگر رفتاری غیر ازرفتاری روزمره باشند. یا ممکن است، چنان که در تئاتر طبیعت گرا شاهدآن هستیم، رو نوشته ایی از رفتار است که به نحوی موجز داستان ها را می گویند همه انواع تئاتر چه آنهایی که در تماشاخانه به نمایشدر می آیند و چه آنهایی که در کلیسا به نمایش گذاشته می شوند، چه آیینهای گذار و چه ورزش ها، چه آنها که همراه نمایش های رسمیقدرت اند، و چه آنها که در سطح خرده اجتماعی، در بازی و امور جاری روزمره اتفاق می افتد. جملگی نظام واحدی از متن، سناریو ها،ظاهر سازی ها، نمایشگری ها، رقص ها، تجسم بخشی ها و صحنه ها را تشکیل می دهند. روش تحقیق در این موضوع کتابخانه ای و با استشهادیاز منابع اینترنتی می باشد. سوالی که در این خصوص مطرح میشود این است که چه ارکان و عناصری در این اجراها تاثیرات اساسیرا به وجود می آورند زبان بدن در تئاتر ژنتیکی عمل می کند یا اکتسابی چه اندازه نظریه تکاملی در این رفتارشناسی حیوانی و تاثیرآن در تئاتر موثر است هدف این مقاله بررسی نظریه های اجرا در کارگردانی بر اساس رویکرد رفتار شناسی در این خصوص می باشد.

کلیدواژه ها:

رفتار شناسی ، کارگردانی ، نظریه های اجرا ، نمایش