صحنه های شنیداری و شنیدار صحنه ای در تئاتر نیمه ی دوم قرن بیستم

ریشه ی لغوی تئاتر در یونان باستان، تئاترون به معنای محل دیدن میباشد اما تئاتر همواره مکانی برای شنیدن نیز بوده است. درنیمه ی دوم قرن بیستم متعاقب ظهور پرفورمنس، گسترش رویکرد بینارشته ای در هنرها و شیوع و نفوذ رسانه های جمعی الگوواره یتئاتر تغییر یافت و در راستای تغییر الگوواره های متن، بازیگر، صحنه، تاکید و تمرکز بر صدا، صوت و شنیدار افزایش یافت. از یک سوپرفورمنس و از سمتی دیگر تکنولوژی های دیجیتال، صحنه های تئاتری این دوره را متحول کردند. در مسیر گذار از تئاتر دراماتیک بهتئاتر پست دراماتیک، تئاتر به فضا، ژست، تصویر و صدا نقش موثرتری محول کرد و صحنه های شنیداری به دلیل قابلیت های ویژهخود بر صحنه های دیداری که محدودیت فضایی داشتند تفوق یافت. تئاتر نیمه ی دوم قرن بیستم با دوگانه ی صحنه های دیداری وصحنه های شنیداری توانست فضای اجرایی را بسط و گسترش دهد و تئاتر را به جهان بی مرز و ممکنی برای تحقق هر ایده ای مبدلکند. صحنه های شنیداری کداماند و در چه موازنه ای با صحنه های دیداری قرار می گیرند رابطه ی مخاطب با اثر چگونه است وصحنه های شنیداری چه نوع شنیداری از مخاطب می طلبد یا چگونه شنیدار او را تربیت می کند این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلیو با فنون جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و مشاهدهی مستقیم صورت گرفته است که در مشاهده مستقیم به اجراهای زنده، فیلم،تراک های صوتی استناد شده است.

کلیدواژه ها:

صحنه های شنیداری ، شنیدار صحنه ای ، صدا ، صوت ، تئاتر پست دراماتیک