تحلیل عنصر حیوان با برابر انگاری سه الگوی فرهنگ_ طبیعت یوری لوتمان با نگاهی به داستان خروس از ابراهیم گلستان و نمایشنامه چوب به دست های ورزیل از غلامحسین ساعدی

عنصر حیوان که در داستان ها و اسطوره های ملل از دیر باز بسیار استفاده شده در نوشتار حاضر با چارچوب نظری گسترده یوری لوتماننشانه شناس اهل استونی مورد تحلیل قرار گرفته است. در این بررسی کاربرد تنها یک یا دو الگوی لوتمان کافی به نظرنمی رسید بههمین جهت با تطبیق سه الگوی فرض بر این بوده که عنصر حیوان در فرآیند دلالت گری هنرمند- نویسنده بدل به نشانه طبیعیگردیده و در تقابل با فرهنگ موجود قرار گرفته است. در ابتدا استفاده از حیوان به عنوان نشانه طبیعی بدیهی به نظر می اید ولی درچارچوب قرار گرفتن این برداشت از حیوان به آن جذابیت بخشیده و امکانات متنوعی را برای تحلیل در چارچوب های دیگر پیشنهادمی دهد. برای بررسی عنصر حیوان در ادبیات مدرن ایران و در این چارچوب نظری پیشینهای یافت نشد. روش بررسی توصیفی -تحلیلی و جمع آوری اطلاعات به شیوه کتابخانه ای است. دو اثربررسی شده خروس نوشته ابراهیم گلستان (1348) و چوب بهدستهای ورزیل نمایشنامه ای از غلامحسین ساعدی (1344) هستند.

کلیدواژه ها:

عنصر حیوان ، نشانه شناسی ، ادبیات نمایشی ، داستانی ، لوتمان ، گلستان ، ساعدی