رسانه تصویری در رسانه کلامی (مطالعه موردی؛ ادبیات داستانی معاصر)

پیشرفت فناوری و هنرهای دیجیتال در دوران معاصر، امکانات بسیاری را در اختیار رسانه های گوناگون از جمله ادبیات داستانی قرارداده است و سبب شده بسیاری از نویسندگان میان سینما و ادبیات پیوندی میان رسانه ای برقرار کنند، از امکانات تصویر در سینما بهرهببرند و داستان های خود را در فرمی نوین به نام نثر تجسمی روایت کنند. نگارش داستان ها در این فرم باعث افزوده شدن قابلیت هایمتنوعی به روایتگری می شود. بهره مندی از تصویر در متن، مخاطب را وارد رسانه ارتباطی دیگری به نام رسانه دیداری می کند وداستان را از صرفا رسانه ای زبانی بودن به رسانه ای زبانی-تصویری تبدیل می کند. در این مقاله، به بررسی نقش استفاده از هنرهایدیجیتال و امکانات تصویری سینما در ادبیات می پردازیم، فرم نوین شکل گرفته از رهگذر ایجاد پیوند میان این دو رسانه تصویری وزبانی را تعریف می کنیم و با بیان نمونه هایی به بررسی و تحلیل قابلیت های متنوع نگارش داستان در این فرم می پردازیم. بررسی وتحلیل داستان های مورد مطالعه نشان می دهد به کارگیری تصویر در داستان ها سبب جذابیت بیشتر داستان ها برای خواننده می شود وبه دلیل بیشتر درگیر کردن حس بینایی مخاطب، باعث فهم ملموس تر او از وقایع داستان و غرق شدن بیشتر مخاطب در جهانداستانی می شود. برخی از کارکردهای روایت کردن داستان با استفاده از تصاویر عبارتاند از: عینیت بخشیدن به محتوا برای خواننده،کمک به نویسنده در فضاسازی و شخصیت پردازی در داستان، افزایش سرعت انتقال مطالب به خواننده و ایجاز.

کلیدواژه ها:

سینما ، تصویر ، ادبیات داستانی ، نثر تجسمی