اثر احداث دیوار موازی بر کاهش آبشستگی پیرامون تکیه گاه پل در مقطع مرکب

آبشستگی تکیه گاه پل می تواند عامل اصلی شکست پل و در نتیجه افزایش هزینه تعمیرات و کاهش دسترسی به راه ها شود. بنابراین، اهمیت مطالعه در مورد پیش بینی آبشستگی در تکیه گاه پل ها و راه های کاهش آن به خوبی روشن است. اکثر تکیه گاه پل ها در دشت سیلابی یک آبراهه مرکب قرار گرفته اند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر احداث دیوار موازی بر آبشستگی تکیه گاه پل با دیواره عمودی در مقطع مرکب می باشد. آزمایش ها در طول های مختلف دیوار موازی و شرایط آبشستگی آب زلال انجام گرفت. نتایج نشان می دهد که با استفاده از دیوار موازی، آبشستگی در ناحیه دماغه بالادست تکیه گاه (به عنوان نقطه بحرانی آبشستگی) کاهش یافته و حتی در بعضی موارد رسوبگذاری مشاهده شد. دیوار موازی می تواند با تغییر الگوی جریان پیرامون تکیه گاه پل، حداکثر عمق آبشستگی را از دماغه بالادست تکیه گاه دور کرده و با عمق کمتری به پای دیوار موازی منتقل کند. در یک عمق آب ثابت و با افزایش طول دیوار موازی، درصد کاهش عمق آبشستگی در دماغه بالادست تکیه گاه افزایش یافته، بطوری که دارای یک نرخ کاهشی می باشد. همچنین، در یک عمق آب ثابت و طول های مختلف دیوار موازی، نتایج تقریبا یکسانی در عمق آبشستگی پای دیوار مشاهده شد. با افزایش عمق آب، آبشستگی پای دیوار نیز افزایش یافت. با استفاده از دیوار موازی به طولی برابر نصف طول تکیه-گاه پل، بسته به عمق جریان، 51 تا 64 درصد کاهش عمق آبشستگی در ناحیه دماغه بالادست تکیه گاه مشاهده گردید.

کلیدواژه ها:

آبشستگی موضعی ، شکست پل ، دیوار موازی ، الگوی جریان ، دشت سیلابی