مدلسازی تبخیر و تعرق پتانسیل ماهانه با استفاده از برنامه ریزی ژنتیک در استان سیستان و بلوچستان

تبخیر- تعرق یکی از پارامترهایی اساسی در حوزه های مختلف کشاورزی و مدیریت منابع آبی بوده و پیش بینی آن در تعیین سیاست های آینده این بخش ها جزو ملزومات می باشد. لذا، در این پژوهش،با استفاده از روش برنامه ریزی ژنتیک، مدلی برای بررسی روند تغییرات میزان تبخیر-تعرق در استان سیستان و بلوچستان از روش برنامه ریزی ژنتیک تدوین گردید. بدین منظور، میزان تبخیر-تعرق مرجع در مقیاس ماهانه با استفاده از روش پنمن-مانتیث و بر اساس داده های هواشناسی در ایستگاه های زابل، ایرانشهر، چابهار و زاهدان محاسبه شده و در 16 الگوی زمانی تاخیری جداگانه مرتب شد. نتایج مدل سازی نشان دهنده این است که روش برنامه ریزی ژنتیک روش مناسبی برای مدل سازی تبخیر-تعرق می باشد. 80 درصد داده ها در بخش آموزش برای تدوین مدل ها و20 درصد در بخش آزمون برای صحت سنجی مدل ها و برآورد میزان دقت آنها مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس آماره های ضریب تبیین و جذر مربعات خطا، بهترین مدل ها برای ایستگاه های زاهدان، زابل، ایرانشهر و چابهار به ترتیب در الگوهای 13، 10، 12 و 13 بدست آمد. همچنین بهترین مدل برای ایستگاه زابل با خطای 03/1 میلی متردر روز و ضریب تبیین 96/0 بدست آمد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ژنتیک ، تبخیر و تعرق ، سیستان و بلوچستان ، مدل سازی