بررسی نانو ذرات سیلیکا جهت حذف منگنز از محلولهای آبی

امروزه همزمان با رشد خدمات ارائه شده توسط سیستمهای بهداشتی و زیست محیطی و با رشد سریع صنعت و کشاورزی منابع آبی در معرض شدید فلزات سنگین قرار دارد. یونهای سنگین فلزات قبل از آزاد شدن آنها به محیطزیست میبایستی حذف گردند. بنابراین این طرح با هدف بررسی اثر نانوذرات سیلیکا در حذف فلز سنگین منگنز مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه تجربی به صورت ناپیوسته و در مقیاس آزمایشگاهی انجام شد. در این مطالعه اثر پارامترهای مختلف زمان تماس، pH، غلظت اولیه آلاینده، میزان جرم جاذب در حذف آلاینده ها را بررسی نموده و در نهایت ترمودینامیک، ایزوترم و سینتیک نانوجاذب بر روی حذف مورد بررسی قرار گرفت. در مراحل مختلف مطالعه؛ غلظت منگنز با استفاده از دستگاه DR6000 در طول موج 525 nm تعیین شد. نتایج نشان داد که بیشترین درصد حذف منگنز توسط نانوذرات سیلیکا در pH=9 به دست آمد. همچنین بیشترین راندمان حذف در دوز جاذب 0/01 گرم و زمان تماس 60min برای منگنز به دست آمد. نتایج حاصل در زمان تعادل با مدلهای ایزوترم لانگموئر و فروندلیچ، تمکین و دابینین- رادشکویچ مطابقت داده شد که بالاترین ضریب همبستگی مشخص نمود که فرآیند جذب از ایزوترم دابینین رادشکویچ تبعیت مینماید. ضمن آنکه فرآیند جذب گرماگیر بوده و از سینتیک شبه درجه دوم تبعیت مینمود. مطالعات نشان داد که با توجه به شرایط استفاده شده در این تحقیق میتوان از نانو ذرات سیلیکا برای حذف فلز سنگین منگنز استفاده شود.

کلیدواژه ها:

نانوذرات سیلیکا ، منگنز ، ایزوترم ، سینتیک