نگرشی واقعی به راندمان کاربرد آب در اراضی شالیزاری (مطالعه موردی - شبکه آبیاری سپیدرود گیلان)

برنج به عنوان غذای اصلی نزدیک به نیمی از مردم جهان که بیشتر در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند را تشکیل می دهد. بیش از 90% برنح دنیا در آسیا تولید و مصرف می شود. بیش از 80% از منابع آب شیرین در آسیا درکشاورزی و حدود نیمی از آن در تولید برنج مصرف می شود. رشد سریع و بی سابقه صنعت و شهر نشینی در دهه های اخیر زمینه تخصیص بخشی از آب کشاورزی به مصارف غیر کشاورزی را فراهم آورده است. از آنجا که آب مورد نیاز مصارف شهری و صنعتی نسبت به مصارف کشاورزی در اولویت قرار خواهند گرفت و تولید کشاورزی بالاخص در شرایط کم آبی تحت تاثیر شدید قرار گرفته و خواهد گرفت. به همین دلیل تولید برنج به عنوان پر مصرف ترین کشت آبی در آینده متکی به اتخاذ روش های کارآمد مصرف آب می باشد. با توجه به سهم بالای کشاورزی در مصرف آب محدود موجود در کشور پهناور و پر جمعیت ایران و با توجه به مصرف بسیار بالای آب در اراضی شالیزاری لزو بررسی دقیق چگونگی ارایه و مدیریت آب در اینگونه اراضی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در همین راستا مدیریت آب در شبکه آبیاری و زهکشی سپیدرود در استان گیلان که حدود 160 هزار هکتار از اراضی شالیزاری را تحت پوشش دارد در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. از اندازه گیری های بدست آمده در طول فصل زراعی در پهنه وسیع شبکه و با در نظر گرفتن عوامل موثری از قبیل: الف: مقدار ذخیره یا برداشت آب، ب: تنها درصدی از و نه کل جریان خروجی به عنوان تلفات و ج: تنوع خاک های موجود و اثر آنها در میزان نفوذ عمقی راندمان مصرف آب در مزرعه مورد ارزیابی قرار گرفته است اینگونه ملاحظات که در بسیاری از مطالعات قبلی در نظر گرفته نشده است. مقادیر بدست آمده راندمان را به واقعیت نزدیکتر می کند.