آسیب شناسی علوم انسانی در ایران

منزلت و وظیفه علوم انسانی، مسئله یابی، کشف و تبیین مسائل و استنباط راهبرداست. بنابراین، رویکرد موازی کاری و با منطق « نشان دادن راه 2 » و تعیین مسیر و همچنین حاکم سا زی و رایج ساختن نگاه « هر چیزی را از ابتدا شروع کردن » صدقه آمیز، تعارف انگیز به علوم انسانی و به کارگیری رو ش های شتاب آلود غیرعلمی در این حوزه از دانش ها که اخیراً در کشور راه پیدا کرده و منابع انسانی و مالی فراوان را مصروف داشته، نه تنها در مسیر مس ئله یابی خالصانه علمی راه نپوییده که در واقع بر موانع قبلی توسعه علوم انسانی افزوده است و در این رویکرد با به خدمت گرفتن عناصر ضعیف و شبه عالم و نگاه پروژه ای و قصری و کنار گذاشتن فرایندهای طبیعی روشمند علمی در این علوم، عملاً حق نهادمندی و مسئله یابی و مشکل گشایی از علوم انسانی سلب می شود و شک وفایی این دانش ها سد و در وضعیت نزول به سطح و فقدان کارآمدی ساقط خواهد شد و این دست و پا زدن ها نه تنها به اعتلای علوم انسانی نخواهد انجامید ، بلکه با شوخی با نهادمندی ها و استلزامات قواعد و فرایندها به تقلیل گرایی تلقی از کارآمدی علوم انسانی و کاستی مفاهیم ناب آن نیز منتج خواهد شد . تأسف بارتر آنکه از سر ضعف لغت دانی و پای فشاری در باقی ماندن در غورگی حتی در وضع اصطلاح و ترکیب سازی در حوزه علمی برخوردی غیرجدی صورت می گیرد و سلسله آسی ب های جدید عوام زدگی مدرن و هوی ت های تصنعی نیز بهاین علوم افزوده شده است. آنچه در پی می آید عمدتاً حاصل تجربیات و دست و پنجه نرم کردن با فرایند مدیریت تحقیقات، زمینه ها، عوامل مرتبط با آن و موانع فراروی توسعه دانش و پژوهش علوم انسانی در کشور بوده است.

کلیدواژه ها:

علوم انسانی ، آسیب شناسی ، ایران ، نظام آموزشی ، مدیریت تحقیقات