زیبایی شناسی بصری و مفهومی نقاشی های رنگ روغن بقعه هفت تنان شیراز

بقعه هفت تنان، از بن اهای کری مخانی در شیراز، بنایی تاریخی است که در شمال آرامگاهحافظ در دامنه کوه تخت ضرابی (کوه چهل مقام) قرار گرفته است. علت نامگذاری این بقعه وباغ اطراف آن به هفت تنان، وجود هفت قبر در باغ است که از زمان کریم خان بر روی هر کدام،سنگ بزرگ بدون کتیبه ای نصب شده است. این هفت قبر را به هفت عارفی نسبت می دهندکه در جوار آرامگاه حافظ در این شهر می زیسته اند و در همان مکان نیز درگذشته اند.بقعه یا تکیه واقع در این باغ دارای دو ستون یکپارچه سنگی است که تنها بر روی یکی ازاین دو ستون آثاری از رنگ و نقاشی به جای مانده است. در طاقچه های بالایی این ساختمان دوطبقه، که رو به حیاط است، پنج مجلس رنگ و روغن بر روی گچ کار شده است که موضوعتحقیقی در این مقاله است. این مقاله پس از شرح مباحثی در خصوص نقاشی زندیه، به بررسیویژگی های زیبایی شناختی نقاشی های مذکور و رابطه آ نها با مباحث عرفانی مطرح شده درآن دوره می پردازد. بر پایه تحقیقات توصیفی تحلیلی به عمل آمده در این پژوهش، ویژگی هایزیبایی شناختی پنج مجلس رنگ و روغن بر روی گچ کار شده و در بقعه هفت تنان شیراز بهشیوه التقاطی ویژه نقاشی عصر زندیه تا حدودی در خدمت مبانی عرفانی رایج در دوره زندیه،تعریف و سازمان دهی شده اند.

کلیدواژه ها:

بقعه هفت تنان ، زندیه ، شیراز ، تصوف